En dan was er dit weekend nog het verhaal van een schepen in Haaltert.Deze brave man had last van de waterkiekens. Hij zou dit hoentje wel eens wassen en zette gezwind een veilige val. Eens gevangen zou hij dit ongewenste ondier overbrengen naar onbekommerde oorden. Water in de wijn voor deze kiek.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar deze goede gemeentebestuurder rekende buiten de geitenwollen waard.
Als een kip zonder kop, kakelde Jan Gordts van Vogelbescherming Vlaanderen het rond. Schandalig was het, een ware halsmisdaad. Een actie van onbeschrijflijk dierenleed. Immers: het op een konvooi naar één of ander vogelconcentratiekamp zetten van deze gekooide gevederde vriend zou er onverwijld toe voeren dat zijn troosteloze kroost zou omkomen van honger en ontbering. Met rimpelloze woestijnvijvers tot gevolg.
Los van het feit dat de meeste waterkiekens er ons de laatste dagen vrij volwassen uit zagen, doemde ons toch onmiddellijk een beeld van gedwongen gastransporten naar de waterkiekenconcentratievolières voor de vochtige ogen.
Om als milieubewuste medemens en groot liefhebber van vogelen, maar te zeggen dat sommige ecologisten moeten opletten dat ze niet afglijden in onbespoten fanatisme en demagogie. Ecofascisten zijn immers ook fascisten en als ze de passie preken, moet je op je waterkiekens passen.
En nu ga'k me een eiken bakken.
