DKV-verzekeringen en Catch 22

In juli 2007 onderging ik een operatieve ingreep. Inkomensverlies dus. Maar als 'goede huisvader" nam ik, brave zelfstandige, een inkomensverzekering. Bij DKV.
Nu zegt de volkswijsheid wel dat een verzekering er enkel is om te "betalen" en niet om te "trekken", maar dat het zo erg was, kon ik moeilijk geloven.
Lees hieronder mijn lamlendige lijdensweg:

Velen kennen de boeiende roman "Catch 22" van Joseph Heller, waar de hoofdpersonen in een hallucinante paradox geraken.
Verzekeraar DKV heeft dit boek aandachtig gelezen en er lering uit getrokken: hier mijn bedrogen verhaal van een moedeloze zwerftocht door de schimmelige bureaucratie van een verzekeraar.

Aangezien ik de laatste jaren meer mens was dan goed voor mij, besluit ik hier begin 2007 wat aan te doen. In juni raadpleeg ik geneesheer-specialist Dr. Himpens van het Obesitas-centrum te Dendermonde en we besluiten om op 17 juli 2007 over te gaan tot een zogenaamde gastric sleeve, waarbij een deel van mijn mateloze maag weggesneden wordt.
Sta me toe hier te laten opmerken dat ik de Heer Himpens voordien nooit gezien heb.

De operatie is een succes, mijn gewichtige voetafdruk op de planeet is fel verminderd, mijn gezondheidstoestand is terug perfect en ik ben Dr. Himpens eeuwig dankbaar.

Zoals het een zorgzame zelfstandige betaamt heb ik een inkomensverzekering afgesloten. Bij DKV. Zo hoef ik niet zonder inkomen te zitten. Niks te ontberen. Dacht ik.

Na mijn thuiszittende herstelperiode dien ik pecuniair plichtsbewust mijn dossier in. Maandenlang hoor ik weinig of niets – ik zit vruchteloos te wachten op mijn centen en moet mijn schamele spaargeld aanspreken. Leuke inkomensverzekering.

Plots komt er schot in de zaak: de bijtgrage bureaucratie schiet in gang. Ik moet een waslijst documenten binnenleveren - voor een luttele som van pakweg 1.500€ - een overzicht van al mijn doktersbezoeken en van al mijn getrokken ziektevergoedingen (geen overigens) sinds 1998! Mijn mutualiteit twijfelt eerst of ze zo ver in de schimmige tijden kon teruggaan, maar duikt dapper in de stoffige kelders en kan na enig speurwerk de gevraagde documenten leveren.
Verder moest dokter Himpens van DKV een vragenlijst invullen. Hierin vragen over de historiek van mijn gewicht sinds 2000. Magisch getal 7, zeker. De brave dokter vult onverschillig in dat ik in 2000 105kg woog – dit alhoewel hij me vóór 2007 nooit zag. Een medische maatneming heet dat.

Ondertussen siert 2008 de kalender en nog steeds van de vroede verzekeraar geen geld gezien. Hun medisch adviseur buigt zich met aesclepiaanse gestrengheid over het dossier. Na rijp en vooral lang beraad komt hij tot de onfeilbare conclusie. Zijne medische majesteit beslist dat er sprake is van fraude, dat er dus noppens zal uitbetaald worden en dat DKV in hun onuitsprekelijke goedheid mij de geweldige gunst verleent dat ze de polis niet zullen verbreken... mits alle met obesitas gerelateerde ziektes in de toekomst niet meer gedekt zijn. Da's echter zowat alles waaraan je ziek kan worden: hart, maag, darmen, lever, longen, gewrichten, ... Noem maar op.
Zij argumenteren dat ik in de vragenlijst bij het aangaan van de polis declareerde dat ik 85kg woog in 2000 en dat Dr. Himpens verklaart dat ik toen 105kg woog. Grootscheepse fraude dus.

Vanzelfsprekend gaan we niet akkoord met beide beslissingen: heeft immers DKV geen overzicht gekregen van al mijn doktersbezoeken en blijkt daaruit niet overduidelijk dat Dr. Himpens me voor 2007 nooit gezien heeft? DKV wil echter het miljoenenbedrag van een schamele 1.500€ niet uitkeren en simuleert ziende blind en horende doof.

Op aanraden van mijn verveelde verzekeringsagent, overigens enorm euforisch over de commerciële luciditeit van DKV – ik was ten andere zinnens om daar een hospitalisatieverzekering van vele honderden € af te sluiten – adviseert me om een verklaring te vragen aan Dr. Himpens.

Zo gezegd, zo gedaan en ondertussen loopt de zandloper van de tijd gestadig door.

Ik schrijf de dokter aan en hij stuurt me de gevraagde verklaring, waaruit blijkt dat hij me voor 2007 nooit heeft gezien – zoals de ziekenfondsattesten zwart op wit bewijzen – en dat een gewicht van 85kg in 2000 zeer plausibel is.

Haha, beleefden mijn verzekeringsagent en ik de erlebnis, nu hebben we alle bewijzen geleverd en zal het de duistere DKV behagen om te betalen.

Mis dus. DKV volhardt in krenterigheid en weigert te betalen.
Enige mogelijkheid is hen te dagen voor de rechtbank: zowel mijn verzekeringsagent als mijn advocaat menen dat ik zo'n prutsproces niet kan verliezen, maar... dat kost natuurlijk. Ik besluit dat die kansvolle kosten te hoog zijn tegenover de schamele baat van 1.500€.
Ik deel dus aan DKV mee dat ze me hun onbeschrijfbare gunst van het verlengen van de polis – mits de obesitas gerelateerde uitzonderingen – niet hoeven toe te staan en dat ze de polis als verbroken mogen beschouwen van op de datum van hun (aangetekende) berichtgeving. Ik heb mij immers nooit akkoord verklaard met de poliswijziging.
Op die manier denk ik dan toch tenminste mijn premie van om en bij de 1.000€ terug te krijgen.

Maar het ondenkbare gebeurt! In zijn immense commerciële luciditeit beslist DKV dat ze de grenzeloze goedheid zullen hebben om de polis te verbreken... op de volgende vervaldag! Dus ook dat geld ben ik nog eens kwijt.

Ondertussen wijst de kalender bijna september 2008, ben ik al een dikke 13 maanden gastrisch besneden en is het gesmaakte genot van de DKV-inkomensverzekering beperkt gebleven tot veel ergernis, geloop, verzendingskosten, pijn en smarten.

De volkswijsheid sprak dat verzekeringsmaatschappijen enkel goed zijn om te betalen, maar dat ze alles uitvinden om toch maar niet uit te keren. Onnozele hals, die ik was, dacht ik dat dit cafépraat was, maar de waarheid is nog meer hallucinant. Deze almachtigen bedriegen de kansloze consument door betalen te weigeren en daarna lichten ze hem nog eens om door te refuseren om de premie terug te betalen van een polis die ze nota bene zelf eenzijdig aangepast/opgezegd hebben. En wij, wij kunnen ons alleen deemoedig laten bedotten door deze meesmuilende mastodonten, inhalige handelaars in menselijk leed. Driester Kan een Verzekering niet. En dit dan nog van een verzekeringsmaatschappij die zich de "Rolls Royce" onder de verzekeringen noemt. Laat ons lachen: een schamele "Skoda" en dan is dit nog een bittere belediging voor dat merk!

Overigens moet ik tenslotte zeggen dat een andere verzekeringsmaatschappij, met name Mercator, mij zeer correct en op tijd heeft betaald in vergelijkbare schadedossiers. Een veelkleurige pluim voor hen kan er hier ook eens af. Voor deze jongen geen DKV meer!

Slechts nadat ik deze tekst naar DKV stuurde, met de dreiging die te publiceren in een aantal kranten en tevens door te sturen naar "Testaankoop" en naar de "Economische Inspectie", kreeg ik mijn geld terug: mijn premie betaald voor een door hen eenzijdig gewijzigde overeenkomst.
Overigens zijn het werkelijk commerciële geniëen bij verzekeraar DKV: weigeren om een schamele vergoeding van 1.500€ uit te keren aan iemand die meer dan 1.000€ premie per jaar betaalt. Maar, ja, het intellect van banken en verzekeraars staat deze dagen niet ter discussie!