Ik herinner me nog veel over Jan Jacobs.
Uit de vermaledijde verkiezingscampagne.
Hoe hij steeds gezellig gezwind als eerste op tafels sprong.
Hoe hij, geroutineerd roeper, het eerste hoog van de toren blies.
Hoe hij met man en macht manipuleerde.
Hoe alle door anderen aangebrachte kandidaten ineens superbe spiritisten waren.
Hoe hij de tandem met grote sympathieke smile in de gracht reed. Eeuwig jolige jeugdbeweging.
Freddy – zijn baard vol gesmeerde stroop – gezwind de stoel vanonder zijn billen gelicht. Nog voor de poten er goed en wel vanonder gezaagd waren.
En ik herinner me Jean-Pierre, zijn trouwe "cultuur"acoliet. Blij als een schoothondje met wat postjes in adviesraden. En Jef, die moedeloos de pijp aan Maarten gaf, terwijl deze jonge janhonden met zijn been weg waren. Geen plaats voor hem.
Geen verassing dat spirit de geest gaf. Kwebbelende Kweekvijver van weeklagende bleiters.
Ik herinner me hoe 'k Freddy op verkiezingsavond aanvuurde om het mandaat op te nemen, waar wij en hij recht op hadden. Zonder discussie, de afgesloten overeenkomst volgend. Als man van zijn woord. Maar Freddy was begaan met Jan en Jan was begaan met zijn schepenpostje. En zo geschiede. Geen Hanenstraat die kraaide om Jan's verraad.
Heeft Tom zich al de kaduuke keuze van Jan-mijn-kloten boven de oprechte Freddy beklaagd? Fiere Freddy gaat geen discussie uit de weg, maar je weet wat je er aan hebt.
En nu zit jennend en gejend Jantje daar op zijn schaamteloze schamele schepenzeteltje. Voelt hij zelf hoe het is als ze je poten wegzagen. Het moet pijn doen om in de spiegel van bedrog en verraad te kijken en jezelf te zien. In dezelfde situatie. De populistische opportunist zonder bagage.
Loontje komt dan blijkbaar toch om zijn boontje.
Blijkbaar is de Rat er niet gerust in, dat de Romeinse zon ook voor hem zal schijnen en schakelt hij zijn hemelse hulpje in!
